---

De conflictsituatie
Begin 2004 beëindigde mijn toenmalige vriendin plotseling onze relatie, wat ik ervoer als een dramatisch biologisch conflict met als thema: "Iemand niet kunnen vasthouden/omhelzen die belangrijk is", d.w.z. een ineenstorting van het gevoel van eigenwaarde, in dit geval met betrekking tot de pezen en banden in het ellebooggebied. Omdat ik rechtshandig ben en het conflict betrekking had op mijn partner, werd de rechterelleboog aangetast.

Oplossing van het conflict
Er volgde een deformerende CA-fase, waarin het nieuw-mesodermale weefsel zonder symptomen afnam, totdat ik anderhalf jaar later een relatie kreeg met mijn huidige vrouw, waardoor het conflict irrelevant werd en korte tijd later werd opgelost.

De helingsfase begon, waarin het eerder verminderde weefsel weer werd opgebouwd met ontstekingen en zwellingen, wat leidde tot hevige pijn in de elleboog. Omdat ik toen nog geen gedetailleerde kennis van de Nieuwe Geneeskunde had, kon ik geen oorzaak voor de pijn aanwijzen en voelde ik me op dit punt "gebroken". Dit was het begin van een dramatische vicieuze cirkel:

Lokale vervolgconflicten en vicieuze cirkel
Door de pijn had ik zware verliezen in verschillende sportieve hobby's (karate, badminton, volleybal, acrobatiek, klimmen). Omdat ik plotseling niet meer in staat was de verschillende manuele uitdagingen uit te voeren, kreeg ik een ander biologisch conflict: een plaatselijke zelfverwonding in mijn linkerpols. Ik herinner me nog precies de situatie toen we bij karate push-ups moesten doen en ik de extra belasting niet meer met links kon vasthouden vanwege de pijn in mijn rechterelleboog.

Verdere plaatselijke vermindering van het gevoel van eigenwaarde in zowel de pols als de arm volgden.

Telkens als nu een speciaal programma in oplossing ging omdat ik vond dat ik toch weer moest functioneren, kreeg ik een nieuwe terugval door de pijn van de helingsfase, want ik was tot dan toe mijn hele leven heel sportief was geweest en was trots op mijn prestaties. En elke keer dacht ik weer: nu is er weer iets kapot! Ik was me er niet van bewust dat de symptomen slechts een noodzakelijk onderdeel waren van een zinvol biologisch speciaalprogramma; voor mij was de pijn het signaal dat ik "kapot" was, "oud werd", "roestte", enz.

Telkens volgden heviger recidieven, nu ook tijdens mijn studie achter de computer en tijdens het gitaarspelen. Een ander vervolgconflict kwam tijdens mijn studie, een "niet kunnen bijbenen" van mijn knie, want zonder mijn armen en handen had ik natuurlijk moeite met mijn studie.

De brandende, trekkende pijnen in mijn polsen en armen werden frequenter en sterker - veranderden van plaats en waren al snel aan beide kanten aanwezig. Ik viel 8 kilo af, had ijskoude handen door de sterke sympathicotonie van de conflictactieve fasen, psychisch was ik in een catastrofale toestand en mijn gedachten draaiden steeds om de pijn. Ik had ook ernstige slaapstoornissen.

Een maandenlange odyssee door de dokterspraktijk bracht geen verbeteringen of resultaten, behalve het advies dat de aandoening waarschijnlijk al chronisch was en dat ik voortaan permanent afhankelijk zou zijn van pijnstillers.

De diagnoses waren carpaal tunnel syndroom, tendinitis, tenniselleboog en de ziekte van Lyme. Omdat ze de symptomen niet konden verklaren en ik jaren eerder door een teek was gebeten, deden ze een labtest en ik testte prompt positief. De boosdoener was dus gevonden, een kleine teek van een paar jaar geleden. Gelukkig wisten we al van de "problemen" in het kader van dergelijke laboratoriumanalyses en gaven we een ander laboratorium opdracht voor een controleanalyse, maar zonder vermelding van mijn symptomen - ze moesten alleen beoordelen wat ze onder de microscoop zagen. En zie: plotseling was de test negatief.
Later kreeg ik zelf de diagnose RSI-syndroom (repetitive strain injury syndrome).

Op het dieptepunt volgden twee centrale instortingen van het zelfbeeld, met betrekking tot de lendenwervelkolom, die mij jarenlang zou vergezellen met rugpijn en spit (zie ander ervaringsverslag).

Het keerpunt

Het keerpunt voor de pijn in mijn armen en knieën kwam toen ik begon de verantwoordelijkheid voor een verbetering niet bij de artsen te zoeken of alles aan het toeval over te laten, maar zelf een duurzaam plan uit het lijden te maken.
Het plan was eigenlijk vergelijkbaar met hoe men tegenwoordig met kennis van het 5BN vaak zo'n typische vicieuze cirkel van instorting van het gevoel van eigenwaarde zou benaderen: een geleidelijke, langzame verhoging van de spanningen - altijd alleen op zo'n manier dat men merkt dat men toch functioneert, zonder nieuwe gevolgconflicten als gevolg van te veel pijn. Het geheel wordt ondersteund door gerichte toediening van pijnstillers en vooral natuurlijk door het inzicht dat pijn geen teken is van "gebroken zijn", maar een teken dat "de volgende noodzakelijke stap is gezet".

Mijn revalidatieprogramma begon met veel stretchen en twee keer per week een baantje zwemmen, in de loop der maanden oplopend tot telkens een kilometer crawl. Daarna schakelde ik over naar de sportschool en voerde de belasting geleidelijk op. Na een jaar in de sportschool kon ik eindelijk weer overschakelen naar een sport die "goed" voor me was en begon ik weer te klimmen - voor mij de bevestiging dat ik nu weer helemaal gezond zou zijn. Het was geen lineair proces, maar één van constante ups en downs en vele terugvallen - maar in de loop van de maanden ging het gestaag bergopwaarts.

Door de honderden terugvallen vormde zich een ganglion/slijmcyste in de linkerpols, die tot op de dag van vandaag als een cysteuze restaandoening is gebleven.

Voor mij was deze vreselijke fase het meest leerzame wat er had kunnen gebeuren, want het leidde me tot zelfverantwoordelijkheid voor mijn gezondheid en uiteindelijk tot de studie van de Nieuwe Geneeskunde. Vandaag weet ik dat een therapeut mij slechts één vraag had moeten stellen, duidelijk gedefinieerd door de symptomen, zodat de oorzaak van de pijn in mijn elleboog onmiddellijk duidelijk zou zijn geweest en een snelle uitweg mogelijk zou zijn geweest. De vraag zou zoiets geweest zijn als:

"Was u vlak voordat de pijn begon eindelijk weer in staat om iemand te knuffelen/vast te houden, nadat u daarvoor enige tijd niet in staat was geweest iemand vast te houden in wat voor u dramatische omstandigheden waren?"