---

Het jongetje werd als baby 's nachts regelmatig wakker en huilde dan helemaal in paniek, zodat de ouders hem nauwelijks konden kalmeren. Ze probeerden hem op de een of andere manier te helpen en vonden een artikel over "vasthouden" dat ze verhelderend vonden: hierbij werd het huilende kind stevig in de armen gehouden om het te troosten en het "steun", veiligheid en geborgenheid te geven. Het idee is om de veilige situatie in de baarmoeder na te bootsen.

Ze moesten dit in totaal zo'n tien keer doen om hem gerust te stellen. Het werkte vrij goed, maar in het begin schopte hij massaal en wilde hij zich uit de omhelzing bevrijden.

In het daaropvolgende jaar merkten de ouders dat hij het haatte om stevig in zijn armen te worden gehouden - knuffelen kwam nauwelijks voor. Vanwege dit gedrag vermoedde de vader, die zich al jaren intensief met de 5BN bezighield, nu langzaam dat dit het gedrag was van de conflictactieve fase van een zogenaamd "motorisch conflict". Dit betekent dat de jongen door het "vasthouden" het conflictueuze gevoel had dat hij zich niet kon bevrijden, omdat hij zich in deze gevallen niet mocht bewegen. Waarschijnlijk was hij al te oud voor deze techniek, want hij had al een sterke bewegingsdrang toen hij een half jaar oud was, zodat hij deze situatie als een "motorisch conflict" voelde, d.w.z. "geen beweging te mogen maken".

Onze strategie bestond er nu in hem uit te leggen dat niemand hem meer tegen zijn wil zou vasthouden - en de ouders zorgden ervoor dat dit nooit meer zou gebeuren. Aangezien zijn taal zich pas in het tweede levensjaar ontwikkelde, duurde het enkele maanden voordat het kind deze veranderingen begreep en de ouders een verandering opmerkten:

Langzaam werd hij weer "vertrouwder" en knuffelde eerst zijn moeder als hij getroost wilde worden, daarna steeds meer zijn vader.

Op dat moment, in november 2016, vertelden ze verschillende familieleden en kennissen over de prognose dat dit ZBS bij hun zoon actief was en dat het dus te verwachten was dat de jongen de komende weken een epileptische aanval zou krijgen. En dat daarom niemand in paniek hoeft te raken als dat in hun bijzijn gebeurt.

De reden voor deze voorspelling is dat een epileptische aanval optreedt tijdens de epileptische crisis van het motorische conflict, die zich niet later dan 3 weken na de oplossing voordoet. In de meeste gevallen gebeurt dit 's nachts als men in de diepste ontspanning is.

Als gevolg van de nieuw ervaren veiligheid van de jongen, loste het conflict inderdaad op in december 2016, zodat op 4/1/2017 om 5.45 in de ochtend de epicrisis van het speciaalprogramma kwam, d.w.z. in dit geval de voorspelde epileptische aanval.

Het was niet zo sterk of over het hele lichaam, maar de armen gingen omhoog en dan weer terug, zoals iemand, die wordt vastgehouden, zich bevrijdt.

Hij werd onmiddellijk wakker en zijn ogen stonden vol angst. Op de een of andere manier was hij in staat de aanval na enkele seconden te onderbreken. Telkens als hij in slaap viel, begon het weer voor een