---

Een zelfstandige zakenman van middelbare leeftijd verbleef tijdens een zomervakantie met zijn partner in een hotelkamer. In het hotel konden ze geen "niet storen" bordjes op de deurklink plakken. In plaats daarvan zetten zij een schakelaar om en ging buiten een rood licht branden om aan te geven dat de kamer bezet was.
Het plan op de op-twee-na-laatste ochtend van de vakantie was om lekker uit te slapen toen plotseling, vroeg in de ochtend, de schoonmaakster de kamer binnenkwam en begon schoon te maken, hoewel de twee nog in bed lagen en buiten het rode licht brandde. Voor hem was de situatie dramatisch en ongelooflijk, want de schoonmaakster overschreed hier zijn territoriale grens, hoewel hij die naar buiten toe markeerde met het signaal "niet storen". Ze negeerde het gewoon. Als gevolg daarvan had hij graag een "hangslot op de binnenkant" aangebracht. Voor hem was de situatie een zogenaamd "territoriummarkeringsconflict" dat het blaasslijmvlies betrof, aangezien hij de grens van zijn territorium volgens zijn perceptie duidelijk had afgebakend en het binnendringen van de schoonmaakster dus een inbreuk op zijn territorium was. Dit werd echter niet ervaren als een aanval op zijn territorium, aangezien zij niet zijn kamer wilde innemen of hem eruit wilde gooien, maar als het niet respecteren van de territoriale grens.

Het ectodermale slijmvlies van de blaas is in de conflict-actieve fase minder gevoelig omdat het tot het buitenste huidschema behoort - en ondergaat celverkleining (ulceratie) als de conflict-actieve fase langer duurt. Na de conflictoplossing is het bij grotere conflictmassa overgevoelig en gezwollen, wat vaak als blaasontsteking wordt gediagnosticeerd. Als ze in de kamer waren activeerde hij nu het conflict - de volgende drie nachten tot de daaropvolgende ochtend. Volgens zijn herinnering was zijn blaasslijmvlies niet erg gevoelig en voelde hij in de kamer geen aandrang om te plassen. Zodra zij de kamer verlieten, d.w.z. altijd gedurende de dag, werd het conflict opgelost en moest hij voortdurend naar de wc, omdat de gevoeligheid van het slijmvlies onmiddellijk omsloeg en overgevoelig werd - dit was natuurlijk een behoorlijk probleem tijdens de verschillende uitstapjes die zij maakten. D.w.z. al met "3 druppels" in de blaas loopt men naar het toilet, natuurlijk komen er niet meer dan die paar druppels uit. Hij had echter geen enflammatoire symoptomen of pijn bij het plassen, omdat de conflictmassa door de korte duur van de actieve fasen slechts zeer klein was, en dus alleen de gevoeligheidsveranderingen optraden, maar geen celveranderingen.

Na de drie dagen waarin de ZBS drie keer volledig liep, gingen ze weg. Nu was er geen herhaling meer en de aandrang om te plassen is genormaliseerd.