---

De betrokken vrouw was al ongeveer 15 jaar allergisch voor koffie, met tussenpozen van uitzonderingen: Toen zij enige tijd in het buitenland woonde, kon zij daar zonder klachten koffie drinken.

In Duitsland manifesteerde de allergie zich zo, dat vrijwel onmiddellijk na het drinken van koffie of het eten van voedsel dat koffie bevatte (bijv. chocolademarshmallows met koffie erin, koekjes met koffievulling) zeer hevige buikpijn met misselijkheid optrad, die tot enkele uren aanhield.
Bovendien werd na ongeveer 15 minuten een gedempt gehoor (plus een gevoel van druk vooraan/aan de zijkant van de keel) ervaren gedurende ongeveer 1,5 tot 2,5 uur. Net als tijdens het opstijgen in een vliegtuig, kon zij meestal trucjes als gapen gebruiken om de druk en het "oorploppen" te compenseren. Afhankelijk van de situatie trad het oorprobleem voornamelijk rechts of links op, soms ook aan beide kanten. In situaties thuis, met vrienden/familie, werd de linkerkant getroffen, op het werk de rechterkant.

In feite was de geur of zelfs de gedachte aan het drinken van koffie vaak al voldoende om een lichte vorm van oorpijn te veroorzaken.

De maagpijn kwam van het ectodermale maagslijmvlies in de kleine kromming, dat behoort tot het binnenste huidschema en daarom overgevoelig is in de conflictactieve fase, wat leidt tot hevige pijn bij contact met vloeistof of voedsel - de symptomen beginnen dus onmiddellijk.

De druk in het middenoor is ontstaan doordat de drukvereffening door de buis van Eustachius niet meer werkte. Het is echter niet de buis van Eustachius zelf die gezwollen is, maar het ectodermale neusslijmvlies dat het gebied omgeeft waar de buis van Eustachius uitkomt in de neusholte. Het zwelt sterk op in de conflict opgeloste fase en kan zo de mond van de buis afsluiten, zodat het trommelvlies niet meer goed kan trillen en je dus je eigen stem meer van binnenuit en nauwelijks van buitenaf hoort. De symptomen beginnen daarom altijd ongeveer 15-30 minuten na het drinken van koffie, omdat het een oplossingsverschijnsel is en het een bepaalde tijd duurt voordat de zwelling is verdwenen.

Het was dus een kwestie van drie speciaalprogramma's in twee verschillende fasen: De ectodermale kleine kromming van de maag bij conflictactiviteit en het ectodermale neusslijmvlies links en rechts na conflictoplossing.

Op basis van de bijbehorende conflictinhoud konden wij de volgende situatie met betrekking tot koffie vinden:

15-16 jaar geleden begon de patiente koffie te drinken, samen met haar 1e vriend. Een paar keer ging dit zonder problemen, toen verschenen plotseling de bovengenoemde symptomen na het drinken van koffie, waarna ze nog maar één keer in de paar jaar probeerde koffie te drinken, met het bovengenoemde resultaat.

Na een tijdje nadenken herinnerde zij zich de eerste onaangename "koffie-gerelateerde situatie": kort nadat zij een stel waren geworden en zij af en toe koffie begon te drinken met bovengenoemd vriendje, waren zij met z'n tweeën in een café. Samen met een vrouw die hij aan haar voorstelde als een "goede vriendin". Het drietal dronk samen koffie en na 2 kopjes cappuccino reageerde zij met een uiterst onaangename cafeïne-opvlieger, die zij absoluut niet verwachtte: zij voelde het "gevaar" in de koffie niet, vandaar dat hier het ZBS van de beide neusslijmvliezen begon.
De situatie was uiterst onaangenaam voor haar, omdat zij zich zo vreemd voelde en gedroeg - zij was niet langer "zichzelf": Zij reageerde hier met een identiteitsconflict, waardoor het ZBS van het maagslijmvlies (territoriale gebieden) begon als gevolg van haar handigheid en hormonale situatie.

De veronderstelling was dat de allergie al bestond sinds deze situatie, die zij zich nog steeds herinnert als uiterst onaangenaam.

Ze beschrijft de oplossingsstrategie die we uitwerkten als volgt:

"Ik zei tegen mezelf terwijl ik koffie dronk: ik ben veilig, ik kan alles ruiken wat ik nodig heb om veilig te zijn / om elk gevaar af te wenden... / mijn neus werkt goed... Ik ben ouder/wijzer/sterker dan toen en over alles heen van toen... Ook luisterde ik de eerste keer naar de muziek uit het buitenland, omdat ik daar geen symptomen had bij het koffiedrinken, en keek naar foto's uit die tijd. Ik dronk de koffie zoals daar, zwart met suiker, en uit een glas in plaats van een kopje... Ik was alleen tijdens het eerste koffie-experiment en voelde me 'op mijneigen terrein' en onopgemerkt en 'in vrede met mezelf'..."

Geen maagpijn meer na de allereerste poging tot een oplossing. Helaas werd dit grote succes enigszins afgezwakt door het feit dat ze al langer dan een jaar geen koffie meer had gedronken - vanwege de hevige buikpijnen die toen altijd optrad. Natuurlijk was het beter geweest als ze de pijn kort daarvoor weer had ervaren (we zullen dit in gedachten houden voor toekomstige allergieoplossingen). Maar er is geen reden waarom ze plotseling "zomaar" weg zouden zijn, terwijl ze er daarvoor al 14 jaar waren, dus de oplossing was succesvol.

Toch kwam een half uur later het oorploppen weer op, d.w.z. het spoor was slechts voor één ZBS opgelost, nog niet voor de andere twee. De opheffing van deze twee ZBS-koppelingen volgde met vertraging voor het rechter- en linkeroor in twee stappen:
Het oorploppen aan de linkerkant dat aanvankelijk thuis en bij vrienden/familie werd waargenomen, trad niet meer op na nog twee pogingen om het probleem op te lossen.

Wanneer zij echter op haar werk koffie probeerde te drinken, bleef zij gedurende enkele maanden telkens urenlang rechts ploppen. Dit hield pas op na een situatie met enkele parallellen met de hierboven beschreven café-situatie: zij ontmoette daar een oude vriendin en dronk voor het eerst sindsdien een koffie in het café; daarbij realiseerde zij zich dat alles in orde was en dat zij veilig was, dat zij hier en nu geen cafeïne-opvlieger meer zou krijgen en dat zij nu zonder problemen koffie kon verdragen. En dat de situatie met het spoor al 15 jaar voorbij was en niet meer relevant. Sinds die dag is ook het oorploppen (in ELKE situatie) verdwenen en de allergie volledig verdwenen.

(Opmerking: De lokalisatie van de oorklachten lijkt niet te verwijzen naar partners of moeder/kind personen, zoals in de meeste gevallen, maar eerder naar het territorium, d.w.z. werk als een door de man ervaren territorium, thuis als een door de vrouw ervaren territorium of nest. Misschien zijn er daarom hier nog territoriale aspecten die nog niet volledig zijn opgehelderd).