---

De ontstaansgeschiedenis

De heer R had als kind de volgende traumatische ervaring: tijdens een kussengevecht werd een kussen op zijn gezicht gedrukt en hij raakte in paniek (doodsangst) toen hij niet kon ademen. Deze gebeurtenis heeft een grote invloed op hem gehad, zo kon hij bijvoorbeeld de rest van zijn leven niet meer met een duikbril/snorkel duiken, omdat het gevoel van een masker over zijn neus voor hem uiterst onaangenaam en beangstigend was.

Toen in 2020 de maskerplicht kwam, vond hij het absoluut vreselijk om die te dragen - enerzijds vanwege de inprenting als kind, anderzijds omdat hij als 5BN-er wist wat voor onzin het allemaal was. Na een eenmalige korte maskertest in het begin met een onmiddellijke sterke afkeer en angstreactie, weigerde hij daarom het hele jaar een masker op te zetten, wat dienovereenkomstig bijna dagelijks leidde tot discussies, ondanks een doktersverklaring. De hele kwestie met de maskers leidde dus enerzijds tot de reactivering van de destijds gevoelde angst voor de dood (wat het ZBS van de longblaasjes betreft), en anderzijds - naast verschillende andere steeds terugkerende speciaalprogramma's van territoriumgebieden - tot een permanente, sterke activering van het ZBS van het strottenhoofd. De conflictinhoud was hier de "schrik angst/territorium angst" van de situatie als kind, die dagelijks actief werd gehouden door het proefdragen van het masker en de daaruit voortvloeiende permanente dreiging het masker te moeten opzetten. Daarnaast was er echter ook de dagelijkse angst voor uitsluiting uit vriendenkringen, clubs, de maatschappij, ... met de voortdurende verbale aanvallen van de opdringerige en intolerante medemens als hij geen masker droeg.

De conflictoplossing

Door de 2e lockdown in de herfst van 2020 kon hij zijn passie en noodzakelijke activiteit voor zijn welzijn, badminton spelen, niet meer uitoefenen omdat de meeste clubs gesloten waren. Hij vond twee mogelijke zalen waar hij had kunnen spelen, maar er was geen ontkomen aan het dragen van een mond-neusbedekking bij binnenkomst en vertrek. Hij stond dus voor een keuze: of dat was het dan met hebt "restje aan leven" wat nog mogelijk was, of hij moest zichzelf overwinnen met het masker.

Hij trok nu als proef een sjaal over zijn gezicht en kon door dit offer gaan sporten. En daarbij besefte hij hoe gemakkelijk zijn leven nu weer kan zijn: Hij draagt het masker gewoon een paar minuten in sommige situaties, en ontsnapt eindelijk aan al die beperkingen, ruzies en dagelijkse "shit"-situaties (natuurlijk waren hier ook het hele jaar constante darmprocessen bij betrokken).

Hij werd zich er ook van bewust dat hij het nu vrijwillig opzette en dat het maar voor korte tijd was, wat dus het moment was van conflictoplossing van het ZBS van 9 maanden (mogelijk zelfs het eerder onopgeloste ZBS uit zijn jeugd). Bovendien kreeg hij op diezelfde dag een volledige nieuwe kijk op de hele Corona-situatie: terwijl hij voorheen altijd alleen het negatieve had gezien, kreeg hij nu, tijdens een bijzondere gebeurtenis, een hele andere kijk op de situatie, waardoor meerdere speciaalprogramma's, die sinds het begin van Corona liepen, werden opgelost.

De fase na conflictoplossing

Hij was zich natuurlijk bewust van deze oplossing en verwachtte nu bijbehorende sterke symptomen - maar hij had niet gerekend op wat nu volgde:

Binnen enkele dagen kreeg hij 40,5° koorts, was totaal lusteloos, spuugde elke minuut helder slijm uit, dat zich in het strottenhoofd vormde en ook de longen in stroomde en daar als geborrel te horen was. Hij had pijn en een ernstige vernauwing in de keel door zwelling van het strottenhoofdslijmvlies. Mogelijk was ook het ZBS van het bindweefsel in het strottenhoofdgebied betrokken, aangezien hij ook voortdurend het gevoel had dat hij zijn mening en opvattingen niet kon uiten ("ineenstorting van het gevoel van eigenwaarde"-conflict betreffende spraak/stem, het vinden van de juiste klanken/woorden).

Symptomatisch kon hij nauwelijks slikken vanwege de benauwdheid en het "niet goed functioneren" van zijn strottenhoofd. Als hij probeerde te drinken, verslikte hij zich in het slijm dat zich voortdurend vormde. Eten was ook onmogelijk vanwege de vernauwing in zijn keel en de moeite met slikken.

Na een paar dagen hoestte hij naast het heldere slijm ook gele, groene of rode stukjes slijm uit zijn longen op. Dit is het teken van de conflict-opgeloste fase van het ZBS van de longblaasjes, waarbij het overtollige weefsel wordt afgebroken en opgehoest.

Tegen de pijn heeft hij ibuprofen genomen op een lege maag, waardoor hij ernstige waterige diarree heeft gekregen. Door het zware vochtverlies en tegelijkertijd niet kunnen drinken en eten was zijn leven binnen 4 dagen in acuut gevaar.

Natuurlijk wilde hij met zijn 5BN-kennis ziekenhuisopname absoluut vermijden, maar plotseling besefte hij dat zijn leven op het spel stond en hij spoedeisende hulp nodig had.
In het ziekenhuis werd hij natuurlijk onmiddellijk getest met een PCR-test en hij was "positief". De röntgenfoto van zijn longen toonde de diagnose "superinfectie" (d.w.z. volgens SM viraal en bacterieel). Hij had het "geluk" dat hij voortdurend slijm uitspuugde, zodat hij geen volledig mond-neus-zuurstofmasker kon krijgen (wat natuurlijk vreselijk zou zijn geweest vanwege zijn inprenting) maar alleen via de neus werd beademd (zijn zuurstofopname was natuurlijk verminderd vanwege de pulmonale alveolaire ZBS en het slijm).

Hij werd opgenomen op de ICU en aan een infuus gelegd en kon zich nu ontspannen ondanks de "tactvolle adviezen" van de artsen ("je moet precies doen wat we zeggen, anders ben je dood" / "je bent de enige op de afdeling die niet in coma ligt") - hij voelde zich in goede handen wat betreft "hem in leven houden" en hoefde zich geen zorgen te maken over "infecties" en hun "SARS-CoV-2" angsten.

Hij herstelde langzaam weer door de toevoer van voedsel en werd uiteindelijk na 11 dagen ziekenhuis ontslagen toen, behalve de enorme lichamelijke zwakte, zijn symptomen verdwenen waren en hij weer kon eten en drinken. Door het lange liggen was het probleem van de PCLB-fase nu de circulatie, waardoor de volgende dagen slechts minimale pogingen tot lopen enz. mogelijk waren. Het duurde nog 3 weken voordat hij weer "normaal" kon leven.

Opmerking over verlies van reuk- en smaakzin

Ook al werd hij vermeld als een Covid geval en dus een "gevreesd" bijna-dood geval, vanuit een 5BN perspectief kan men hier aan de hand van een voorbeeld begrijpen hoe zulke dramatische verlopen kunnen voorkomen en dat er achter elk geval een apart, individueel verhaal zit - en geen "besmetting" of "kwaadaardig virus". Zijn symptomen waren ook niet typisch: hij had bijvoorbeeld geen aantasting van de reuk- of smaakzin.
Onze theorie over dit symptoom is de volgende: De meeste mensen zijn sinds het begin van de "pandemie" in angst voor een mogelijke besmetting. D.w.z. zij hebben het ZBS van het neusslijmvlies en het reukvermogen permanent actief, waarmee zij het "onzichtbare gevaar" dat van iedereen zou kunnen uitgaan, proberen te ruiken - om een veronderstelde "besmetting" te vermijden. Als zij op een gegeven moment deze angst overwinnen of "ziek" worden, een positieve test krijgen of zelfs de diagnose Covid-19, kan dit ZBS worden losgelaten omdat zij het gevaar niet meer hoeven te ruiken (zij hebben de "infectie" al). Bijgevolg gaat dit ZBS, dat maandenlang enorm actief is geweest, in oplossing, wat leidt tot een volledig functieverlies door de zwelling in de hersenen - wat vaak slechts enkele weken duurt, maar soms zelfs veel langer.
In dit geval had de heer R natuurlijk op geen enkel moment last van een "infectie" en was dit ZBS dus niet actief.
(Het smaakzintuig is gedeeltelijk gekoppeld aan het reukzintuig, en daarom wordt dit automatisch ook altijd beperkt).