---

Ik deel mijn ervaring met een middenrifspasme en hoe ik ermee omga, evenals de analyse volgens de 5BN.
Ik hoorde voor het eerst over de Nieuwe Geneeskunde in een positieve vorm in april 2002.
Na het lezen van twee gedetailleerde boeken, een tweedelig werk, probeerde ik een symptoom te analyseren dat al tientallen jaren regelmatig terugkeerde en weer verdween; dit was elders al beschreven als "gedeeltelijke verlamming van het linkerbeen".
Na een lange periode van reflectie en zoeken naar een oude levenssituatie die verbonden kon zijn met dit symptoom, vond ik die door mijn nachtmerries te analyseren. Ik was toen in staat om met een frisse blik te kijken naar deze oude situatie die ik had meegemaakt, in die mate dat ik een situatie die toen dramatisch voor me was waarschijnlijk helemaal verkeerd had ingeschat vanuit het perspectief van nu!

Ik wist niet dat ik nu meerdere speciale programma's tegelijk had opgelost. In het geval van de spierpijn merkte ik pas na een paar weken na kennismaking met de Nieuwe Geneeskunde van de 5BN, een paar dagen na de middenrifkramp, dat deze bewegingsbeperking niet meer optrad en sindsdien (meer dan 19 jaar, vanaf 2021) niet meer terugkwam.

In de weken daarna was ik in een heel goede stemming door de beschrijvingen in de boeken over Nieuwe Geneeskunde, die me een compleet nieuwe kijk op de wereld gaven. Achteraf gezien had deze goede stemming niets te maken met het oplossen van het conflict: De oude ervaringssituatie was al afgedaan als irrelevant zonder diepere betekenis en dat was precies wat de oplossingssituatie was geweest.
Zonder het hierboven beschreven systeem van de Nieuwe Geneeskunde volledig te begrijpen, had ik tenminste het basissysteem van het ziekteverloop begrepen: Er kunnen momenten zijn met heftige lichamelijke reacties en symptomen die zich voordoen in een conflict-opgeloste fase, maar die slechts van beperkte duur zijn. Dit begrip was waarschijnlijk het belangrijkste wat ik tijdens de epileptoïde crisis nodig had om er goed doorheen te komen.

De epileptoïde crisis

In mei 2002 zat ik op een rustige zondagmiddag alleen in mijn woonkamer een tijdschrift te lezen.
De epileptoïde crisis van de middenrifspieren zelf begon zonder waarschuwing.
Plotseling was er een zeer, zeer intense, voortdurende kramp bij het inademen, links en in het midden van de onderste helft van mijn borstkas, waardoor het praktisch onmogelijk was om in te ademen.
Omdat het meteen pijn begon te doen, zelfs bij een zeer oppervlakkige inademing, probeerde ik gewoon helemaal niet te ademen en mijn adem in te houden in de verwachting dat het allemaal vanzelf weer rustig zou worden. Ik voelde geen pijn terwijl ik mijn adem inhield.
Ik was vanaf het begin niet bang, maar bleef de hele tijd kalm! Ik was me er terdege van bewust dat ik nu iets meemaakte wat in de boeken beschreven staat als epileptoïde crisis.

Na een tijdje probeerde ik opnieuw of een langzame, zeer ondiepe inademing mogelijk was: het stak iets minder, maar nog steeds heel sterk! Ik wist toen zeker dat het sterkste moment voorbij was en dat het langzaam beter zou gaan.
Het kan twee minuten zijn geweest, het kan ook een halve minuut zijn geweest: de tijd leek me heel erg lang.
De ademhaling verbeterde langzaam maar zeker totdat ik weer normaal kon ademen en de pijn geleidelijk afnam.
Later stond ik op uit mijn zittende positie en liep door het huis.
De pijn in mijn borst was veel milder en draaglijker, maar nog duidelijk langer voelbaar. Pas na ruim 2 ½ uur was ik weer helemaal pijnvrij.

Ik was me er toen al van bewust dat als ik de nieuwe kennis niet had gehad, ik in deze situatie in paniek zou zijn geraakt en de ervaring waarschijnlijk iets anders zou zijn verlopen. Deze epileptoïde crisis werd toen in eerste instantie geanalyseerd als een myocardinfarct met diafragmatische spasmen en ook elders onder deze titel gepubliceerd. Pas later kon ik dit nog eens ophelderen en duidelijk toewijzen aan het speciaalprogramma van de middenrifspieren, zowel qua symptomen als qua conflict. Dit maakte het voor mij ook mogelijk om het programma te begrijpen in samenhang met de eerdere ervaringssituaties waarin het had plaatsgevonden. Ik herkende en begreep het verband.

Het programma van de middenrifspieren was jaren geleden geactiveerd als gevolg van spierpijn bij bepaalde bewegingssituaties op het linkerbeen en was voor mij ook duidelijk merkbaar door de ademhalingsproblemen met een korte, snellere ademhaling. Ik herkende alleen niet meteen het verband tussen het symptoom van het lopende programma en het symptoom van de epileptoïde crisis; het inzicht in de progressie van programma's kwam pas veel later.

Ik kan niet meer precies achterhalen wanneer het DHS was. Zolang ik me kan herinneren, was het symptoom van een slechte ademhaling met piepende ademhaling aanwezig, terwijl tegelijkertijd in bepaalde situaties geen verdere of snellere beweging van de benen mogelijk was vanwege het "trekken" van de beenspieren:
Na analyse volgens het schema van de tweefasigheid van het systeem van de 5 biologische natuurwetten: conflict-opgeloste fase, pcl-A fase van de middenrifspieren na voorafgaande activering en oplossing van het speciaalprogramma.
Biologische waarneming (dat betekent dat er geen bewuste waarneming was!) nog steeds in de situatie van bergop lopen of fietsen, dat "ademhaling en ademhaling in beweging toch werkt". Dat was de oplossing voor het conflict in de situatie. Daarna begon de tweede fase, de regeneratiefase, pcl-A fase, met de voor deze fase typische functiebeperking, nauwelijks beweging van het middenrif; snelle, korte ademhaling met hijgen.
Met de oplossing van het beenspierconflict was de activering van dit programma niet langer nodig: De oplossing voor het speciale programma voor de middenrifspieren kwam gewoon samen met de analyse en oplossing van de oude conflictsituatie met de beenspieren (zie verder verslag).
Ik had nog nooit een epileptoïde crisis in deze vorm meegemaakt.

Het speciaalprogramma wordt nu alleen kort geactiveerd en weer snel losgelaten (= ademhalingsproblemen door de pcl-fase) als ik in extreme situaties ben, zoals op zeer steile bergpaden. Ik ben niet van deze sporen af, in tegenstelling tot de sporen in mijn beenspieren. Ik heb echter een manier voor mezelf gevonden om bewust te "werken" aan het specifieke probleem van het op adem komen kort voordat deze situaties zich voordoen, wat me meestal lukt met een bewuste gedachte en gevoel: "Ik puf dit weg (dat wil zeggen: dit deel van de berg, dit deel van het pad)".

Opmerking: Het verslag van deze casus is al gepubliceerd op de website van de vereniging Kopernikus e.V. (Benedikt Zeitner, Nicolas Barro).