---

"... Ga naar huis en regel uw zaken". Dat waren de woorden die mijn 77-jarige patiënt te horen kreeg na de 15e niet succesvolle bestraling van zijn schildklier. "We kunnen u niet meer helpen, als we u nog een keer bestralen, blijft u gewoon op de tafel liggen" (en verpesten we onze statistieken, noot van de auteur).

Het is het jaar 2020 in de vochtige maand februari. Ik zit op het schoolbankje van de natuurgeneeskundeschool en probeer op de een of andere manier mijn hoofd te buigen over de onzin van de reguliere geneeskunde. De leuke studente naast me vroeg me of ik kon helpen, want de vader van haar huisgenoot had net bovenstaande tekst te horen gekregen.

Nu dringt de tijd! Laten we beginnen.

Op huisbezoek bij opa O. (naam veranderd) word ik geconfronteerd met een diep ontredderde man met een troosteloze en ondervoede algemene indruk. De schildkliertumor van 7,8 cm aan de linkerkant heeft de luchtpijp al verdrongen en elke hap eten is pijnlijk door de bestraling. Slapen lukt maar een uur op een keer. Toch is er een sprankje hoop, want we hebben redelijk nauwkeurig het begin van dit lijdensverhaal kunnen achterhalen. Voor de kenners: Schildklier aan de linkerkant - niet snel genoeg van een ongewenste brok afkomen, diagnose kanker, uiterlijk met de mededeling "we kunnen u niet meer helpen" - conflictshock van doodsangst. Dus begon ik te vragen naar nare gebeurtenissen vóór de periode van de zogenaamde "ziekte".
We kunnen er rustig van uitgaan dat er 2 tot 3 maanden zitten tussen het conflict en de eerste symptomen, wat de periode die onderzocht moet worden beperkt. Na een kleine inleiding in het begrijpen van biologisch denken, was het duidelijk. Het auto-ongeluk. En nu voorzichtig zijn! Geen suggestieve vragen stellen! Dus liet ik opa O. vertellen wat er gebeurd was. Hij reed op een voorrangsweg en een kleine auto (Ford Corsa of zoiets) schoot uit een uitrit en het lukte Opa niet om het stuur snel genoeg te draaien om het ongeluk te voorkomen. Terwijl hij me dit vertelde, sloeg hij zich steeds op zijn voorhoofd en zei wat een incompetente chauffeur hij was. (Noot van de auteur: voor mij is het altijd de schuld van de ander, zodat je zelf minder conflicten krijgt!) Maar zover is alleen stap 1 gedaan, nu komt het moeilijkere deel. De hoop, dat simpelweg het erkennen van het conflict tot een oplossing zou leiden, had ik niet; daar was opa O. te zwak voor. Dat was een goede reden voor een uitstapje... We reden met mijn auto naar de plaats van het ongeluk. Ik stopte in het midden van onze rijstrook met de knipperlichten aan, negeerde de toeterende voorbijgangers, gaf passende gebaren als antwoord en was in staat om de ongelukssituatie als volgt na te bootsen met mijn patiënt. We liepen naast elkaar, hij als bestuurder met het virtuele stuur in zijn handen, ik als passagier. We hoorden de virtuele auto naderen vanaf de afrit en schreeuwden hard: STOP! De virtuele auto van de schuldige stopte. Nu vragen sommigen van jullie zich waarschijnlijk af wat de bedoeling van dit alles is. Toch? Laat het me uitleggen. Het onderbewustzijn kan geen onderscheid maken tussen een beeld, een denkbeeldig beeld, een droom of de waargenomen realiteit. Daarmee probeerde ik een oplossing te bieden. Het hielp natuurlijk ook dat de verzekeringsmaatschappij opa's auto in de tussentijd had gerepareerd, waarbij ook wat kleine oudere gebreken waren verholpen. Dus zijn geliefde auto was nu in een betere staat dan voorheen. We dreven toen luidruchtig de virtuele auto terug en stapten weer in mijn auto. Ik vroeg opa achterom te kijken terwijl we wegreden en met de toenemende afstand het probleem uit zijn ziel te laten verdwijnen. Zichtbaar uitgeput bracht ik hem toen naar de flat van zijn dochter die voor hem zorgde. De volgende dagen verliepen niet spectaculair, hij sliep veel en was uitgeput. 4 weken later was er een nacontrole in het ziekenhuis, en zie, de tumor was niet meer zo groot. De dokters waren sprakeloos en stopten onmiddellijk alle medicatie. Ik vroeg opa O. dringend om hen niet te vertellen dat een "charlatan" zoals ik de oorzaak kon doorgronden en bovendien ook nog een genezing op gang kon brengen. Dank u Dr. Hamer voor deze kennis!!! Opa bleef stil en kwam snel naar huis. Maar nu had ik nog steeds het vermoeden van het doodsangstconflict, dat na dit bezoek aan de dokter eigenlijk opgelost had kunnen zijn. Wie weet. Misschien was dat er niet, maar ik bereidde mijn opa (ja, "mijn opa", want hij had me al in zijn hart gesloten) voor op het feit dat wanneer de reguliere artsen zoals gepland een röntgenfoto van de borstkas zouden maken, ze misschien iets in de longen zouden vinden en opnieuw het "K"-woord zouden uitspreken. En terecht. Bij een van de nazorgonderzoeken kreeg hij de diagnose kleincellig longcarcinoom, of misschien werd hem een longtumor of longkanker voorgeschoteld. Ik weet het niet meer precies. Matig tot niet geschokt door deze diagnose, bespraken we de nieuwe situatie. Hij was zijn hele leven een sporter geweest, had wielrennen gedaan en had nooit gerookt. Dat was mijn teken. Ik gaf hem en mezelf een pols oximeter en we ademden 5 keer diep in en uit. De zuurstofverzadiging in het bloed moet met minstens 1-2% stijgen, zelfs in de korte tijd van de ademhalingsoefeningen. In zijn geval steeg het zelfs met 3%. Ik had geen moeite meer om uit te leggen dat zijn longen in orde waren en dat er geen levensgevaar meer bestond omdat de schildkliertumor aan het genezen was. Hij begreep ook de hoestbuien met sputum die nu optraden (genezingsfase) en was absoluut niet meer bang.

Vanaf nu kreeg ik bij elke begroeting en afscheid een heuse knuffelaanval met kusjes links en rechts ...