---

In 2005 moest ik al mijn sportieve en muzikale hobby's opgeven vanwege pijn in mijn armen (een ander ervaringsverslag), die mij 3 jaar lang vergezelde. Ik ervoer dit als een centrale ineenstorting van mijn gevoel van eigenwaarde, omdat deze dingen voor mij een centrale waarde in mijn leven waren geweest, waar ik mijn "waarde" aan hechtte. Het was voor mij bijzonder erg dat ik karate moest opgeven, waar ik onlangs het examen voor de bruine band had gehaald en nu met al mijn energie aan het trainen was voor de zwarte band, het "grote doel" sinds mijn vroege jeugd.
Bovendien dreigde ik mijn studie media-informatica op te moeten geven, omdat het moeilijk typen is zonder handen en armen, wat betekende dat mijn hele professionele carriere op het spel stond, zodat ik ook hier reageerde met een centraal zelfbeeldconflict.
In de CA-fase is er sprake van necrose van de aangetaste weefsels in de lendenstreek, omdat dit de groep van neo-mesodermale weefsels is, die in mijn geval asymptomatisch was en dus onopgemerkt bleef.

In 2007, toen ik op weg was om de chronische pijn in mijn armen onder controle te krijgen, heb ik in het 7e semester van mijn studie de cruciale stage informatica voltooid, waarbij ik sinds het begin van de pijn had gedacht dat ik er met mijn armen nooit door zou komen. Precies halverwege, op 08.07.07, dus na 3 maanden, vierde ik 's avonds dat ik de helft had overleefd en dat ik dus ook de tweede helft zou halen! Dat was een enorme opluchting! De volgende ochtend werd ik wakker met hevige rugpijn en kreeg meteen spit bij de eerste voorovergebogen beweging.
De besef, dat mijn armen aan de beterende hand waren en dat ik de lang gevreesde stage aankon, was de oplossing voor het enige conflict over mijn eigenwaarde. Om het gereduceerde weefsel weer op te bouwen tijdens de oplossingsfase van het speciaalprogramma, begon het weefsel in de lendenwervelkolom te zwellen en te ontsteken. Door de zwelling beknelde de voorwaartse beweging een zenuw die de zijkant van de wervel verliet, met als gevolg de lumbago (pijn in de onderrug).
Omdat ik toen nog geen gedetailleerde kennis had van de Nieuwe Geneeskunde, was deze plotselinge pijn met totale onbeweeglijkheid een nieuw waargenomen plaatselijk eigenwaardeconflict in de lumbale wervelkolom: "Het ging juist, na jaren, weer berg op met mijn gezondheid, en dan ben ik plotseling een rugblessure, wat ik nog nooit in mijn leven heb gehad."

Dit is een typisch zogenaamd lokaal recidief, d.w.z. dat men zich door de pijn van de oplossingsfase weer "kapot" voelt op die plek en hetzelfde conflict, d.w.z. een instorting van het gevoel van eigenwaarde op die plek, reactiveert.
Na een paar maanden, toen alles weer goed leek en de problemen in de rug voorbij waren, ging het terugkerende programma in oplossing, zodat zwelling, ontsteking en pijn en opnieuw spit ontstonden. Wat weer leidde tot een lokaal recidief en zo ging de cyclus de komende jaren steeds verder. De periode tot de oplossing en dus de periode tussen de spitaanvallen werd steeds langer omdat het natuurlijk steeds langer duurde tot ik het gevoel had dat "nu de rug weer echt goed is", wat het moment van oplossing is.

In deze periode begon ik nu de Nieuwe Geneeskunde te bestuderen en de basiscursussen te volgen. Door een grote verscheidenheid aan symptomen na te gaan, werd hun juistheid al snel onomstotelijk bewezen, zodat ik het proces van rugpijn en spit causaal kon begrijpen. En door de wetenschap dat de pijn in dit geval een onvermijdelijk symptoom van oplossing is en dat ik op dit punt niet "kapot" ben, was de volgende herhaling aanvankelijk veel minder hevig en de volgende keer was er helemaal geen herhaling, zodat de vicieuze cirkel werd doorbroken en er de volgende 2 jaar geen pijn meer optrad.

Dit speciaalprogramma begon voor het eerst vanwege de afbraak van het gevoel van eigenwaarde als gevolg van mijn bedreigde professionele toekomst. De oplossing voor het onstorten van het gevoel van eigenwaarde als gevolg van mijn sportbeëindigingen, met name karate, liet nog op zich wachten. Dus, met kennis van de Nieuwe Geneeskunde, heb ik toen de aanname gedaan: Mocht het mij ooit lukken om de 1e Dan (=zwarte band) in een vechtsport te halen, dan zal zeer waarschijnlijk deze oude, nog actieve SWE in oplossing gaan en zal ik nog 3 weken rugpijn hebben en mogelijk spit krijgen.

In 2009 ben ik niet opnieuw begonnen met karate, maar met de krijgskunst Ninjutsu. Sinds midden 2015 heb ik mijn training geïntensiveerd omdat het doel om de zwarte band te behalen langzaam naderde (er zijn geen examens zoals bij karate, je krijgt een zwarte band als je "klaar" bent of de nodige vaardigheden beheerst - het is dus niet mogelijk om precies te voorspellen wanneer dat zal zijn). Ik verwachtte het pas op zijn vroegst in 2017, maar ik kreeg het daadwerkelijk in juli 2016 na een geweldig seminar samen met een trainingspartner.

s Avonds, terwijl ik feest vierde, herinnerde ik me de voorspelling van jaren geleden en waarschuwde mijn vrouw om vanaf morgen rugpijn te verwachten. En zo gebeurde het, de volgende 2 weken had ik matige rugpijn, 2 wervels lager dan de andere keren altijd. Door mijn herhaalde ervaring had ik deze keer zo'n goede beschermende houding dat spit niet onmiddellijk volgde. Pas na 2 weken, toen de pijn bijna weg was, werd ik onvoorzichtig en leunde voorover op een ongunstige manier, zodat de spit dit keer erger was dan ooit. Aangezien de pijn 4 dagen onveranderd bleef en ik helemaal niet kon lopen of zitten (anekdote: in die tijd werd het idee van dit project "Ziekte is anders" geboren en schreef ik het script in bed, niet in staat om te bewegen), vermoed ik dat de beweging een wervel naar buiten duwde die nu bij elke lichte belasting op een zenuw drukt.

Pas op de 5e dag probeerde ik weer te lopen en dacht ik een knak in mijn rug te voelen, waar de wervel misschien een beetje teruggleed. De volgende week ging ik steeds meer lopen en begon ik wat oefeningen voor mijn rug te doen, zodat de wervels hun normale positie weer konden vinden en de pijnlijke, gespannen spieren weer losser werden. De volledige regeneratie duurde nog drie weken.

Hersenniveau: Volgens de 5 biologische natuurwetten lopen het niveau van de psyche, de hersenen en het orgaan synchroon. Ik heb een CT-scan van 30.05.2006, waarop de duidelijkste Hamers' focus in het lendenwervelrelais te zien is aan de rechterkant van de hersenen (dus aan de linkerkant van het lichaam) (zie bijlage) - precies zoals het volgens de wetten moet zijn.

Niveau van de psyche: Vóór dit DHS had ik altijd het gevoel dat ik alles kon. Mijn motto was: "Er zijn geen onmogelijke taken, alleen grote uitdagingen!". Karate gaf me altijd het gevoel "onoverwinnelijk" te zijn. De volgende jaren, na het eigenwaardeconflict, zat ik altijd vol twijfels, pakte veel dingen niet aan maar bewaarde ze voor "ooit". In ninjutsu-training had ik altijd snel het gevoel dat de anderen beter waren in een techniek, ook al was dat objectief gezien niet het geval - waaraan je gemakkelijk kunt zien dat het conflict nog steeds actief was. Door de laatste oplossing in 2016 was ik ondanks de pijn psychologisch zeer ontspannen en zelfverzekerd, en mijn zelfvertrouwen verbeterde onmiddellijk. Ik begin meteen anders te denken over toekomstige doelen! Ik ben benieuwd hoe dit zich verder zal ontwikkelen.